Το νευρικό σύστημα είναι ο ρυθμιστής όλων των λειτουργιών του σώματός μας, ο μαέστρος της ομοιόστασης, της ισορροπίας του οργανισμού.

Ας τον γνωρίσουμε από κοντά:

Χωρίζεται σε Κεντρικό και Περιφερικό νευρικό σύστημα.

Το Κεντρικό, που περιλαμβάνει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, λαμβάνει και επεξεργάζεται τα ερεθίσματα αίσθησης από τα άκρα και δίνει τις εντολές για κίνηση.

Το Περιφερικό αποτελείται από όλα τα υπόλοιπα νεύρα στη σπονδυλική στήλη από και προς την περιφέρεια, που μεταφέρουν τα ερεθίσματα αφής, πόνου, θερμοκρασίας, κίνησης, κτλ.

Υπάρχει και το Αυτόνομο νευρικό σύστημα, που όπως λέει και το όνομά του, είναι υπεύθυνο για όλες τις λειτουργίες του σώματός μας που δεν υπόκεινται στη δική μας σκέψη για να εκτελεστούν. Πχ, οι κινήσεις του εντέρου για την πέψη, η θερμοκρασία του σώματος, οι κινήσεις της καρδιάς.

Το Αυτόνομο χωρίζεται σε δύο συστήματα με αντίθετη αλλά συμπληρωματική λειτουργία:

Το Παρασυμπαθητικό σύστημα, που ρυθμίζει τις λειτουργίες του σώματος όταν βρισκόμαστε σε χαλάρωση και  

Το Συμπαθητικό σύστημα, που ετοιμάζει το σώμα για να αντιμετωπίσει τα ερεθίσματα που του δημιουργούν στρες.

Η δουλειά του Αυτόνομου είναι θαυμαστή! Πολλές φορές όμως, από τα πολλά και συνεχόμενα ερεθίσματα  υπερβάλλει και αντιδρά έντονα.

Και εκεί χάνεται ο ρυθμός! Και η ισορροπία.

Κάποιες φορές, το ένα λειτουργεί περισσότερο από το άλλο και τότε ο οργανισμός μας χάνει την ισορροπία του, απορρυθμίζεται. Το συμπαθητικό, κάτω από εξωτερικά ή εσωτερικά αγχογόνα ερεθίσματα, ενεργοποιείται και αφήνει την αδρεναλίνη να μεταφερθεί στο αίμα, επιταχύνει τις κινήσεις της καρδίας. Το παρασυμπαθητικό προσπαθεί να χαλαρώσει το σώμα, να αποκαταστήσει την ενέργεια που καταναλώθηκε. Αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα.

Για την υγεία και την ευεξία μας, χρειάζεται να λειτουργούν αρμονικά.  Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε και εμείς. Πως?

Κατά μήκος της σπονδυλικής μας στήλης, βρίσκουμε σημεία που επηρεάζουν το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Με ελαφριές πιέσεις, σε κατάλληλα σημεία, στέλνονται μηνύματα ασφάλειας και χαλάρωσης στο αυτόνομο, ότι μπορεί να επανέλθει, ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. Όπως ένα μωρό, που χρειάζεται να το αγγίξουν για να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει.

Μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας.

Ξαπλωμένοι ανάσκελα, τοποθετούμε μικρές μπάλες (στο μέγεθος ενός καρυδιού), δεξιά και αριστερά από τη σπονδυλική στήλη, ξεκινώντας από πάνω, στην πλάτη και τις κυλάμε σιγά σιγά μέχρι το τέλος της. Τις αφήνουμε σε κάθε σημείο, μερικά λεπτά, και όταν νιώσουμε άνετα, τις κατεβάζουμε προς τα κάτω.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές τη μέρα. Μέχρι όποιο σημείο αντέχουμε και όσο θέλουμε, γιατί το σώμα δεν είναι πάντα έτοιμο να δεχτεί την παρέμβασή μας.

Μπορούμε να απευθυνθούμε σε κάποιο ειδικό (εάν δεν έχουμε χρόνο ή διάθεση), που θα μας κατευθύνει ή θα προσφέρει εκείνος αυτό που χρειάζεται το σώμα μας για να επανέλθει στην ισορροπία του. Αυτό που χρειάζεται ο μαέστρος για να μπορέσει να ρυθμίζει μόνος του τις λειτουργίες του σώματος.

Το πιο σημαντικό είναι ότι μπορεί!

‍Το σώμα έχει τη δυνατότητα να αυτοθεραπεύεται, να αυτορρυθμίζεται. Μερικές φορές, έχει ανάγκη από τη συνειδητή μας προσπάθεια για να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση. Και το αποτέλεσμα μας αποζημιώνει! Όταν ο ρυθμός επιστρέψει... Η μουσική του σώματός μας απογειώνεται!

‍