Σε προηγούμενο άρθρο, είδαμε την ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να νιώθουμε ότι αναπνέουμε σωστά. Ή αρκετά, για να μπορούμε να ανταπεξερχόμαστε στις καθημερινές μας ανάγκες, να ζούμε όμορφα και ποιοτικά.
Πολλές φορές, αυτή η αίσθηση ότι δεν αναπνέουμε σωστά προέρχεται από το ότι νιώθουμε σαν να πνιγόμαστε, μπλοκαρισμένοι, εγκλωβισμένοι σε ένα σώμα που δε λειτουργεί καλά και μας εμποδίζει να εξελιχτούμε όπως θα θέλαμε…
Την αναπνοή τη θεωρούμε σαν ένα είδος απελευθέρωσης, ανακούφισης, αναζωογόνησης, τη βάση μας για μια ζωή γεμάτη με αισθήσεις και εμπειρίες. Και έχουμε δίκιο.
Πώς όμως ελευθερώνεται η αναπνοή;
Η αναπνοή ξεμπλοκάρεται σε διάφορα επίπεδα, κυρίως όμως όταν η οπίσθια μυϊκή αλυσίδα είναι ελεύθερη.
Ξεκινώντας από πάνω, χαλαρώνουμε το στόμα, αφήνουμε δηλαδή τον αέρα να εισέρχεται, αλλά κυρίως να εξέρχεται άνετα. Χαλαρώνουμε τους μύες γύρω και μέσα από το στόμα, όλους αυτούς που έχουν συσπαστεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας από γεγονότα και εμπειρίες, κάνοντας τα σαγόνια να σφιχτοκλειδώσουν, εμποδίζοντας, εκτός από τα λόγια που δε θέλουμε ή δεν ‘’πρέπει’’ να πούμε, και τον αέρα να εισέλθει στους πνεύμονές μας και κυρίως να εξέλθει.
Έπειτα, τον αυχένα, μέρος του σώματος που ξεκινάνε 2 σημαντικά νεύρα της αναπνοής: το φρενικό και το πνευμονογαστρικό νεύρο… Τα 2 αυτά νεύρα, βασικοί ρυθμιστές του αυτόνομου νευρικού μας συστήματος (του συστήματος που ελέγχει τις ακούσιες λειτουργίες, όπως την αναπνοή, την λειτουργία της καρδιάς, την πέψη), ξεκινάνε από τη βάση του κεφαλιού και από τον αυχένα για να καταλήξουν στα όργανα που νευρώνουν. Χαλαρώνοντας τους μύες του αυχένα, επιτρέπουμε σε αυτά τα νεύρα να περάσουν ανενόχλητα από τη διαδρομή του λαιμού, ώστε να επιτελέσουν τις σημαντικές τους λειτουργίες.
Τέλος, το θώρακα και την κοιλιά, που ανάμεσά τους βρίσκεται ο κυριότερος μυς της αναπνοής, το διάφραγμα. Το διάφραγμα είναι ένας μυς σε σχήμα ανοιχτού αερόστατου, ανάμεσα σε υπογάστριο και θώρακα. Ενώνεται πίσω με τους πρώτους οσφυϊκούς σπονδύλους στην σπονδυλική μας στήλη, και μπροστά και πλάγια στην εσωτερική μεριά των πλευρών μας. Όταν εισπνέουμε, δηλαδή παίρνουμε αέρα, το διάφραγμά μας κινείται προς τα κάτω για να γεμίσουν οι πνεύμονες αέρα. Στην εκπνοή, ανεβαίνει προς τα πάνω και οι πνεύμονες αδειάζουν. Εάν οι μύες της πλάτης, της μέσης μας είναι συσπασμένοι, εφόσον το διάφραγμα συνδέεται άμεσα και έμμεσα μαζί τους, επηρεάζουν το διάφραγμα και μεταφέρουν την ένταση τους προς αυτό, παραμορφώνοντάς το, με συνέπεια να μη λειτουργεί αποτελεσματικά στην κίνησή του.
Ελευθερώνοντας τους μύες του στόματος, του αυχένα, της κοιλιάς και του κάτω μέρους της πλάτης, ελευθερώνουμε ένα μεγάλο μέρος μυών που μπορεί να εμποδίζουν την αναπνοή. Το διάφραγμα γίνεται εύκαμπτο, κινητό, οι κινήσεις των πλευρών αποκτούν μεγαλύτερο εύρος, παίρνουμε αρκετή ποσότητα οξυγόνου για να παραχτεί ενέργεια και να κυκλοφορήσει στο σώμα και να εξασφαλίσει τη δύναμη και τη μαχητικότητα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην καθημερινότητα του για να απολαμβάνει τη ζωή.